تـــــــــــــــــرا من زهر شیرین خوانم ای عشق
کـــــــــــــه نامی خوش تــــــــــر از اینت ندانم .
و گـــــــــــــــــــــــر هر لحظه رنگی تازه گیری
به غـــــــــــــیر از « زهــــــر شیرینت » نخوانم .
تـــــــــــــــو زهری زهــــــــر گرم سینه سوزی
تـــــــــــو شیرینی که شــــور هستی از تست .
شـــــــــــــــراب جـــــــام خورشیدی که جان را
نشاط از تــــــــــــو غـــم از تو مستی از تست .
به آســـــــــــــــانی مــــــــــــــرا از من ربودی
درون کــــــــــوره ی غــــــــــــــــــــــم آزمودی
دلت آخــــــــــــــر به ســــــــــرگردانیم سوخت
نـــــــــــگاهم را به زیبایی گـــــــــــــــــــشودی
بســـــــــــــــــی گفتند: « دل از عشق برگیر !
که : نیرنگ است و افسون است و جادوست !»
ولــــــــــــــی ما دل به او بستیم و دیــــــــــدیم
کـــــــــــه این زهر است اما ! ...نوشداروست !
چـــــــــــــــه غم دارم که ایــــــــن زهر تب آلود
تنـــــــــــــم را در جـــــــــــــــــــدایی می گدازد
از آن شـــــــــــــادم که در هنـــــــــــــگامة درد
غمی شــــــــــــیرین دلـــــــــــــم را می نوازد .
اگــــــــــــــــــر مـــــــــــــ رگم به نامردی نگیرد
مــــــــــــــــرا مهرِ تــــــو در دل جاودانی است .
و گـــــــــــــــــــــر عمرم به ناکامی ســــــــرآید
تــــــــرا دارم که: مـــــــــــــرگم زندگانی است .
شعر از سعدی